Gdy czeski pisarz Karel Čapek po raz pierwszy użył słowa „robot”, miał na myśli sztucznie produkowaną, przeznaczoną do ciężkiej pracy fizycznej uproszczoną wersję człowieka. W późniejszych latach mianem tym zaczęto określać urządzenia mechaniczne, a Isaac Asimov – amerykański klasyk science fiction o korzeniach rosyjsko-żydowskich – stworzył pojęcie „robotyki”, określając jednocześnie jej podstawowe prawa. Dzisiaj naukowcy dążą do produkcji antropomorficznych robotów, które mają wyglądać, zachowywać się i odczuwać jak ludzie. By mogły ludzi zastępować – w szkołach, w sklepach, ale również w relacjach intymnych. Czy to w ogóle możliwe? Czy bylibyśmy w stanie zaakceptować nauczyciela-robota, nawet gdyby miał wygląd Aleksandra Puszkina? Czy nawiązalibyśmy bliski kontakt fizyczny z kobietą-robotem, nawet gdyby cechowała ją ponadprzeciętna uroda?…Te i wiele innych pytań zadaje – w sensie metaforycznym i dosłownym – w swoim dokumencie Julia Kisieliowa, która od dwóch dekad zgłębia zagadnienia z pogranicza nauki i życia codziennego. Odpowiadają na nie naukowcy i tak zwani „zwykli ludzie” – dzieci i dorośli, kobiety i mężczyźni. Dzięki temu z jednej strony poznajemy przyszłość robotyki, dowiadujemy się, czego można spodziewać się w najbliższych latach po konstruktorach sztucznych istot humanoidalnych, z drugiej –jakie wiążą się z tym obawy i jak wyobrażamy sobie świat, w którym wyglądające jak my sami roboty będą towarzyszyły nam praktycznie na każdym kroku.
Когда чешский писатель Карел Чапек впервые использовал слово «робот», он имел в виду искусственно изобретенную, предназначенную для тяжелой физической работы упрощенную версию человека. Позднее этим словом стали называть механические приспособления, а Айзек Азимов, американский классик научной фантастики с русско-еврейским корнями, ввел понятие «роботехники», одновременно определив ее основные законы. Сегодня ученые стремятся к созданию антропоморфных роботов, которые должны выглядеть, вести себя и чувствовать как люди. Для того чтобы заменить людей в школах, в магазинах, а также в интимных отношениях. Но возможно ли это? Смогли бы мы принять учителя-робота, даже если бы он выглядел как Александр Пушкин? Завязали бы мы близкие отношения с женщиной-роботом, даже если бы она была необыкновенно красива? Эти и многие другие вопросы в прямом и переносном смысле задает в своем фильме Юлия Киселева, которая уже два десятилетия исследует вопросы, граничащие с наукой и повседневной жизнью. Отвечают на них ученые и так называемые «обычные люди» – дети и взрослые, женщины и мужчины. Благодаря этому мы с одной стороны узнаем будущее роботехники, понимаем, чего можно ожидать в ближайшие годы от искусственных конструкторов гуманоидных существ, с другой – какие с этим связаны опасения и как мы представляем себе мир, в котором подобные нам роботы будут сопровождать нас практически на каждом шагу.