SPUTNIK: Stanisławski. Pragnienie życia

Chociaż od jego śmierci minęło już ponad osiemdziesiąt lat, wciąż jest twórcą, który odciska silne piętno na rosyjskim teatrze (i szerzej – aktorstwie). Zresztą nie tylko rosyjskim, ponieważ do fascynacji jego metodą twórczą przyznają się również artyści z Anglii (Helen Mirren) i Stanów Zjednoczonych (Meryl Streep). Wielkim admiratorem „realizmu psychologicznego” Konstantina Stanisławskiego był Lee Strasberg, który uznanie dla niego zaszczepił wielu absolwentom swego Instytutu Teatralnego i Filmowego (w tym Robertowi De Niro i Alowi Pacino). Dokument Julii Bobkowej – absolwentki wydziału reżyserskiego WGIK-u sprzed trzech lat – nie jest jednak biografią Stanisławskiego, raczej próbą spojrzenia na jego dokonania i system reguł gry aktorskiej z perspektywy teatru XXI wieku. O aktualności „linii twórczych poszukiwań” wielkiego Rosjanina opowiadają w filmie reżyserzy tej miary co Nikita Michałkow, Kiriłł Sieriebriennikow czy Renata Litwinowa. Za tło służą natomiast fragmenty spektakli wystawianych na deskach Moskiewskiego Akademickiego Teatru Muzycznego, który Stanisławski stworzył wraz z Władimirem Niemirowiczem-Danczenką pod koniec XIX wieku. W efekcie powstał obraz, który przybliża teorię i praktykę zarówno pracy zespołowej, jak i indywidualnej aktora – w tym ostatnim przypadku głównie na przykładzie Darii Moroz.

Несмотря на то, что после его смерти прошло более восьмидесяти лет, он продолжает быть творцом, который оставляет заметный след на российском театре, а именно – актерском мастерстве. Впрочем, не только российском, так как последователями его методики также являются артисты из Англии (Хелен Миррен) и США (Мерил Стрип). Большим приемником «психологического реализма» Константина Станиславского был Ли Страсберг, который привил признание великого мастера многим выпускникам своего Театрального института (в их числе Роберту де Ниро и Аль Пачино). Документальный фильм Юлии Бобковой, окончившей три года назад актерский факультет ВГИКа, – это не биография Станиславского, а скорее попытка посмотреть на его достижения и систему правил с перспективы театра XXI века. Об актуальности «линии творческих поисков» великого русского в фильме рассказывают режиссеры такого уровня как Никита Михалков, Кирилл Серебренников и Рената Литвинова. Фоном служат фрагменты спектаклей, поставленных на подмостках Московского академического Музыкального театра, который Станиславский создал вместе с Владимиром Немировичем-Данченко в конце XIX века. В результате появилась картина, которая сближает теорию и практику как работы в ансамбле, так и индивидуальной работы актера. В последнем случае главным образом на примере актрисы Дарьи Мороз.